Ελεγα χτες ότι είναι ανάγκη όσοι αγαπάμε την Ελλάδα να περάσουμε σε άμμεση και συστηματική αντεπίθεση προβάλλοντας τα πολλά θετικά της και αντικρούοντας ηλίθια και κακοήθη στερεότυπα με βάση τη λογική και την παράθεση σωστών στοιχείων. Είναι απίστευτο τη στιγμή που η δημοσιοϋπαλληλική ασυδοσία και ακρότητα έχει φέρει σε σημείο πτώχευσης την ...Καλιφόρνια – 8η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο – να φέρεται η Ελλάς ως το χειρότερο παράδειγμα προς αποφυγήν (Michael Lewis: Will California sink the U.S.? – Vanity Fair, November 2011)! Η κατάσταση δεν...
είναι πολύ καλύτερη σε άλλες χώρες, ανάμεσά τους και η ίδια η Γερμανία. Βέβαια, η Ελλάδα έχει το πρόβλημα, άρα όλα τα «φώτα» της δημοσιότητας και της κριτικής πέφτουν πάνω της, πλην όμως υπάρχουν όρια και περιθώρια να ανακρούσουμε πρύμνα, αρκεί να φύγουμε από την ψυχοπαθολογικά μειονεκτική θέση του καρπαζοεισπράκτορα στην οποία μας έχουν πείσει εδώ και πολλά χρόνια ότι ανήκουμε. Με το που αρχίζει κάποιος το γνωστό παραμύθι θα πρέπει να τον κόβουμε επί τόπου και να αρχίζουμε το δικό μας «αφήγημα», όπως είναι τώρα της μόδας να λέγεται στα λιμνάζοντα και βορβορώδη νερά της εν Ελλάδι δήθεν πολιτικής «διανόησης».Μα θα μου πείτε τώρα, με τί αυτοπεποίθηση και επιχειρήματα να σταθούμε απέναντι στους νεοβάρβαρους (έτσι αποκαλούν τα βιβλία ιστορίας, τουλάχιστον στις Ηνωμένες Πολιτείες, τους λαούς που μετοίκησαν στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη κατά τη διάρκεια και μετά την παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας), κομπλεξικά επηρμένους κατηγόρους της Ελλάδος, όταν ο ίδιος της ο πρωθυπουργός προ διετίας πήγε ενώπιον του διευθυντηρίου της ΕΕ και είπε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι είμαστε χώρα απατεώνων, σας εξαπατούσαμε τόσα χρόνια κοκ! Ασε δε διάφορους ελληνόφωνους «διανοούμενους» που δεν χάνουν ευκαιρία στα γραπτά τους – με την ελπίδα μήπως διαβαστούν λίγο πιο πέρα από τον ευρύτερο οικογενειακό τους περίγυρο – να θάβουν την Ελλάδα και να τονίζουν το πόσο οπισθοδρομική είναι σε σχέση με τα υπόλοιτα της Εσπερίας ‘πεφωτισμένα’ έθνη, τα οποία, ακόμη και στις ακραίες μορφές βαρβαρότητάς τους – καπιταλισμός, κομμουνισμός, φασισμός, ναζισμός – οι εν Ελλάδι παρακεντέδες εξακολουθούσαν να θαυμάζουν συνολικά και ανά περίπτωση. (Στο σημείο αυτό να διευκρινίσω ότι δεν αναφέρομαι σ’αυτούς που ασκούν γόνιμη και ειλικρινή κριτική, όσο σκληρή κι’αν είναι, αλλά στους τενεκέδες που το κάνουν για λόγους γλυψίματος και σε σύγκριση με το πώς οι ίδιοι αντιλαμβάνονται την «ανωτερότητα» της Δύσης.)
Αυτοί οι άνθρωποι εμφορούνται από δύο ειδών κόμπλεξ ή σύνδρομα κατωτερότητας επί το ελληνικότερον; τα δικά τους, επειδή όσο και να προσπαθήσουν δεν θα περάσουν ποτέ για Γερμανοί, Γάλλοι, Αγγλοι - όπως ποτέ κι’ο Μάικλ Τζάκσον δεν κατάφερε να γίνει άσπρος, όσες επεμβάσεις κι’αν έκανε – κι’αφετέρου επειδή στη διαδικασία του πιθηκισμού έχουν επωμισθεί μετά βλακώδους χαράς και όλα τα κόμπλεξ αυτών που προσπαθούν τόσο παθιασμένα να μιμηθούν! (Υπάρχουν περιπτώσεις ατόμων που εκτός από μαλάκες έχουν γίνει και πούστηδες, μόνο και μόνο επειδή αυτό νομίζουν ότι υπαγορεύουν τα εξ Εσπερίας επαγγελματικά ή καλλιτεχνικά πρότυπά τους, οπότε οι κάφροι εκτός από δήθεν άνδρες κατάφεραν να γίνουν και δήθεν πούστηδες!)
Στην περίπτωση βέβαια του πρωθυπουργού και της βασιλομήτορος (της Μαργαρίτας, όχι της Φρειδερίκης – η δεύτερη δεν κορόιδευε τον εαυτό της) τα πράγματα είναι πιο σύνθετα και χρήζουν βαθυτέρας πολιτικοκοινωνικής μελέτης. Να ξεκαθαρίσω ότι ουδαμώς αμφισβητώ τον πατριωτισμό του Γιώργου Παπανδρέου ούτε την αγάπη του για την Ελλάδα και είμαι ειλικρινής ως προς αυτό, δεν αστειεύομαι. Ομως, η Ελλάδα για αυτόνε όπως και για τη μάνα του, είναι σαν μια επαρχιωτοπούλα που τη στείλανε αγράμματη, ακατέργαση, με αξύριστα πόδια και μασχάλες, σε κάποιο καλό σπίτι της πρωτευούσης, άρα χρήζει ριζικής αναμορφώσεως για να γίνει ...άνθρωπος! Το είχε πει ξεκάθαρα η Μίσεζ Μαργαρίτα παλαιότερα σε συνέντευξή της πως όταν ήρθε στην Ελλάδα το ’74 οι γυναίκες ήταν σαν τα ζώα! Τόση βαθειά κατανόηση και εκτίμηση της ελλαδικής κοινωνίας και πολιτισμού είχε η ιδρύτρια της ΕΓΕ (όχι γίδες, Ενωση Γυναικών Ελλάδας ονομαζόταν η οργάνωση) ώστε στα μάτια της οι γυναίκες που πέρασαν δια πυρός και σιδήρου, που σήκωσαν στους ώμους τους από πυρομαχικά στο Επος του ΄40 μέχρι ολόκληρα σπίτια ως χήρες και εν συνεχεία σύζυγοι μεταναστών στα διάφορα σύγχρονα κάτεργα «πολιτισμένων» χωρών, έμοιαζαν με ζώα!
Αυτή δυστυχώς την αφ’υψηλού αντίληψη περί της πτωχής και καθυστερημένης Ελλάδος είχαν και έχουν πολλοί άλλοι ψευτοπροοδευτικοί, «σοσιαλιστάδες» και μη, ανάμεσά τους και οι Παπανδρέου (πατέρας και γιος). Στην περίπτωση βέβαια πατέρα και γιου, το κόμπλεξ είναι, όπως προείπαμε, κατωτερότητος, σε σχέση με την κατά πολύ πιο «ανεπτυγμένη» Εσπερία. Στην περίπτωση της Μαργαρίτας που είναι Αμερικανίδα, το κόμπλεξ είναι ανωτερότητας(!) και οφείλεται στην αμερικανική της καταγωγή. Εμείς στην Αμερική, ζούμε στο πετσί μας αυτό το αίσθημα υπεροχής που έχει τη βάση του στην αγγλοσαξωνική, πουριτανική παράδοση. Οι μαλακίες των Ρεπουμπλικανών περί εξαγωγής δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων που σε μεγάλο βαθμό συμμερίζονται οι επίσης μαλάκες Δημοκρατικοί, εκπορεύονται από την ίδια προτεσταντική ιδέα της Αμερικής ώς του φωτεινού φάρου στην κορυφή του λόφου που φωτίζει τους πάντες γύρω και από κάτω του. Είναι το ίδιο ιεραποστολικό πρόταγμα του προτεσταντισμού των μισιονάριων που σήμερα εκφράζεται στην ακρότητά του από τις δοξασίες και πολιτικές των Ευαγγελικών «εκκλησιών» και των αχυρανθρώπων που προέρχονται από αυτές. (Αναπόφευκτα, στο όνομα του «εκπολιτισμού» η «αθώα έως στυγνή εκμετάλλευση ολόκληρων χωρών και λαών γίνεται ευκολότερα αποδεκτή στη συλλογική συνείδηση.)
Ενα εξαιρετικό βιβλίο που δυστυχώς όπως κι’άλλα πολύ καλά, κυκλοφορεί μόνο στα ελληνικά, είναι το «Αμερική και προτεσταντισμός» της Πόλλης Θαναηλάκη από τις Εκδόσεις Καστανιώτη. Μια μελέτη που πραγματικά αξηγεί – έστω κι’αν δεν είναι αυτή ακριβώς η πρόθεσή της - ακολουθώντας τις συνθήκες και το ιδεολογικό-θρησκευτικό πλαίσιο των Αμερικανών μισιονάριων του 19ου αιώνα το πώς συμπεριφέρεται η Αμερική μέχρι και σήμερα. Στο ίδιο λοιπόν καλούπι μπορεί κανείς να εντάξει και την εντύπωση της Μαργαρίτας για τις Ελληνίδες που ήταν σαν ζώα μέχρι που ήρθε αυτή, η Αμερικανίδα «μισιονάριος», να τους εκοπολιτίσει, να τους δείξει τον ορθό δρόμο, «το φως το αληθινόν»! Η γυναίκα, όπως και τα παιδιά της, δεν ήρθαν σε μια χώρα που πολιτιστικά θεωρούσαν αντάξιά τους, αλλά σε μια καθυστερημένη κοινωνία που έχριζε του δικού τους τύπου εκσυγχρονισμού και η ίδια αισθανόταν την ίδια έπαρση ανωτερότητας που αισθανόμαστε και εμείς όταν επισκεπτόμαστε τη ...Μολντόβα!
Θα επιστρέψω λοιπόν και σήμερα στην ίδια επωδό: δεν θα μπορέσει η Ελλάς να αντιμετωπίσει την κρίση και τους επικριτές της, εάν δεν δεν βρει τον εαυτό της πρώτα και εν συνεχεία να πιστέψει σ’αυτόν. Οσο μας κάνουν να νομίζουμε ότι είμαστε καθυστερημένοι, οπισθοδρομικοί, απατεώνες, τενεκέδες, απαίδευτοι, ελεεινοί και τρισάθλιοι και το μόνο που μας μένει είναι να γίνουμε σαν τους άλλους μήπως και σωθούμε, τόσο πιο βαθειά θα μπαίνουμε στη δίνη της παρακμής. Χρειάζεται πραγματική, ουσιαστική αφύπνιση και κότσια Ελλήνων του ’40 για να αποδείξουμε εις εαυτούς και αλλήλους ότι ναί, ο γυαλός είναι στραβός (όσο κι’αν αρμενίζουμε και εμείς στραβά) και αντί να περιμένουμε να πιάσουμε πάτο, ας αντιληφθούμε μια και καλή, ότι εν αντιθέσει με άλλες εποχές και περιπτώσεις, αυτή τη στιγμή υπάρχουν πολλά βαρέλια! Κι’αυτή η αφύπνιση δεν θα προέλθει από τη μάζα, όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν, αλλά από τη μαγιά των ευαισθητοποιημένων ανθρώπων που σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής θα βρουν τη δύναμη να τοποθετηθούν έξω από προκαθορισμένα πλαίσια για να αναζητήσουν ελληνικές λύσεις για την Ελλάδα. Μόνο έτσι θα μπορέσει να υπάρξει πραγματική αναμόρφωση, μέσα από τη δράση πάντα κι’όχι απλά με θεωρητικά φληναφήματα, μόνο έτσι θα φτιαχτεί ελληνικό κράτος που αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε Ελληνες πολίτες κι’όχι «ιμιτασιόν» Βορειοευρωπαίους. Με «ηγεσίες» οι οποίες ντρέπονται και αισθάνονται μειονεκτικά για το ποιόν της πατρίδας και του λαού που εκπροσωπούν ή που επαγγέλονται παιδαριώδεις ψευτοεπαναστάσεις χωρίς αλλαγή πλαισίου θεώρησης της ίδιας της ελληνικότητας, η κατάσταση θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο (βλέπε ΠΑΣΟΚ - Νέα Δημοκρατία και τούμπαλιν). Σε τελική ανάλυση, δεν χρειάζεται ιδαίτερη ευφυία για να καταλάβει κάποιος πως μια οικονομικά χρεοκοπημένη χώρα δεν σώζεται με περισσότερα δανεικά, όπως και το οποιοδήποτε «κούρεμα» δεν προστατεύει από την επερχόμενη φαλάκρα ...
Δημήτρης Ρομποτής, D.R.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου